Categorie: familie

Sinds gisteren zijn we weer bij De Smulhoeve, een kleine boerderijcamping waar we nu voor de tiende keer verblijven. Een heerlijk kleine en overzichtelijke plek voor Puck om de hele dag met pony’s bezig te zijn. En voor de anderen om zo ongeveer met niets bezig te zijn. Gewoon een paar dagen ontspannen.

Het was in een kort gesprekje over familiebijeenkomsten dat bij mij even een rijksdaalder viel. Thuis was ik al bezig geweest om de schaal van mijn bijdrage rondom mijn donorschap te visualiseren. Ik was nog niet verder gekomen dan een reeks blokjes en bolletjes op mijn white board.

Maar gisteren zat ik hier op de patio en toen besefte ik me: ik zou de hele Smulhoeve van ongeveer 20 tenten af kunnen huren voor een weekend, daar alle gezinnen waar ik nu een genetische band mee voor uit kunnen nodigen en dan zou ik voor zo’n beetje alle kinderen die dan rond lopen de biologische vader kunnen zijn.

Ambivalent is helemaal het woord wat hoort bij wat ik hierbij voel. En alle aspecten hieraan laten zich niet beschrijven in een nog behapbaar stuk tekst, als ik het al allemaal op een rijtje zou hebben nu.

In de kern ben ik nog steeds blij dat ik op deze manier gezinnen heb kunnen helpen met het invullen van hun kinderwens. Dat blijf ik zien als een mooi en liefdevol gebaar. Maar met de kennis van nu, zou ik het wel behoorlijk anders laten lopen. Ik wilde toen al niet anoniem zijn, maar nu zou ik al helemaal niet meer als anonieme entiteit op de achtergrond willen blijven totdat een kind al 16 is. En dan hebben we het nog niet over de schaal. Met de kennis van nu zou ik maximaal voor vijf gezinnen ingezet willen worden, zodat je normaliter niet boven de 10-15 donorkinderen uit zou komen. Dat is denk ik een aantal wat je vanuit de sociale context nog goed kan overzien en waarbij je iedereen naar behoefte de juiste hoeveelheid aandacht kan geven.

Nu de geest uit de fles is en duidelijk is dat in ieder geval een deel van de donorkinderen al snel vragen heeft over zijn of haar afkomst, is mijn inzet nu om zo vindbaar mogelijk te zijn. Dat mag ten koste gaan van mijn persoonlijke privacy, dat was wel even een hobbel. Maar het idee dat er ergens een kind in zijn of haar bed ligt met Grote Vragen die ik met liefde zou beantwoorden laat me niet los. Juridisch hoef ik helemaal niets, maar moreel voel ik enorm geroepen om er alles aan te doen om het mogelijk veroorzaakte leed rondom het donorschap bij donorkinderen te verzachten, of beter nog: te vermijden.

Dat gaat vanuit mijn persoonlijke drive in de eerste plaats om de kinderen die een biologische band met me hebben. Maar de systeemwijzigingen die eigenlijk nodig zijn, gaan natuurlijk alle donorkinderen in Nederland raken.

Ik hoop dat de wetgever snel de leeftijdsgrens voor donorcontact verlaagd. En in de tussentijd probeer ik via andere wegen bekend en vindbaar te zijn.

Laat een reactie achter

Vorig jaar zomer kwam de documentaire over een zekere Jonathan uit, welke op allerlei wijze grote aantallen kinderen zou hebben verwekt als donor.

Zelf ben ik in de periode 2008-2012 actief geweest als donor, maar dit was zover ik wist binnen de geldende normen gebeurd. Het donorschap is voor mij nooit echt een geheim geweest, maar ook geen onderwerp voor bij de koffiemachine. Maar mijn directe familie, mijn eigen dochter, iedereen die er belang bij heeft, weet het al jaren.

Het was dan ook wel een vervelende verrassing, toen ik er n.a.v. de documentaire na wat eigen onderzoek achterkwam, dat ik ook zou voldoen aan de criteria als massadonor. Daar had ik geen rekening mee gehouden.

Ergens in 2017 had ik uit interesse een keer gevraagd aan de kliniek waar ik doneerde, wat het resultaat was geweest. Jarenlang bleef het stil, maar in 2021 kwam er toch een beetje uit het niets toch nog een reactie:

Dat was meer dan ik had verwacht, maar tegelijkertijd was het binnen de afspraken in het contract wat ik het gesloten met de kliniek. Ik was eerlijk gezegd in eerste instantie ook blij dat ik kennelijk 22 gezinnen had kunnen helpen in hun kinderwens.

Met het recente nieuws over de landelijke registratie van donors en donorkinderen, kwam ook naar buiten dat er sprake was van 85 massadonoren. En je wordt gezien als massadonor, wanneer je meer dan 25 donorkinderen hebt.

Dus ja, met 39 donorkinderen zit ik ruim boven die grens. Een belangrijk detail is dat ik een overeenkomst heb getekend die ruimte biedt voor het helpen van 25 gezinnen. Wat natuurlijk anders is dan 25 donorkinderen totaal. En die overeenkomst heb ik getekend toen de richtlijn van 25 kinderen al jaren bestond. Maar ik weet pas sinds een paar dagen dat mijn overeenkomst met de kliniek helemaal niet aansluit bij die richtlijn.

N.a.v. een item over dit onderwerp in Nieuwsuur, nam ik contact op met Priamos, een belangenclub van donors. Al heel snel kreeg ik van hen een reactie dat Nieuwsuur nog een aanvullend item wilde doen met het perspectief van de donors en of ik daar aan mee wilde werken.

Het was mooi om op deze manier ook een keer de ‘normale donor’ in beeld te kunnen brengen. En het was bovendien een hele leuke ervaring om een keer mee te werken aan een TV programma. Nu hopen dat klinieken en de tweede kamer hun verantwoordelijkheid hier in zien en met betere afspraken en toezicht komen.

Het item van Nieuwsuur is terug te kijken op https://npo.nl/start/serie/nieuwsuur/seizoen-2025/nieuwsuur_5058/afspelen

2 Reacties