Als het om bezit gaat, dan kan ik daar vrij makkelijk op reageren. Natuurlijk is het jammer/zonde/onhandig dat de auto/computer/tandenborstel op enig moment verloren/stuk/gestolen raakt, maar dat los je natuurlijk gewoon op met relativering/verzekering/spaargeld en dan ga ongeveer ongestoord verder met je leven.
Zo anders ga ik om met digitale bezittingen. Het is tot verkort een zaak van professionele eer geweest om elk digitaal stukje informatie, goed te kunnen reproduceren in het geval van calamiteiten.
Dat is voor mij als professional natuurlijk een prima houding! Klanten zijn er vast blij mee dat ik de backups regel volgens in het vakgebied gebruikelijk vuistregels, zodat de kans dat er iets echt weg weg raakt nihil blijft.
Alleen, ik heb me echt onvoldoende gerealiseerd dat ik dat in de privé ook lekker meegenomen heb. Toen ik mezelf dit realiseerde dit weekend, reageerde mijn lief heel nuchter ‘dat had ik 10 jaar geleden al door’. Ok, ook met 50 kun je voor bepaalde dingen nog een oogklepje bij jezelf hebben dus.
Zoals elk mens heb ik mijn bijzonderheden en inconsistenties. Geeft ook niks op zich. Maar op dit vlak kan ik in mijn privé de houding t.o.v. materiële zaken wel meer laten doorwerken op digitaal bezit.
Het wordt dus meer een ‘Laat het los, laat het gaan’ aanpak, ook als het gaat om de foto’s of digitale facturen van tig jaar geleden. Natuurlijk probeer ik alles wel netjes te bewaren, maar als er eens wat zoek raakt: Jammer Joh!
Laat een reactie achter