Doorgaan

In mijn hoofd kun je de typemachine geluiden bijna horen. Als ik nu maar hard genoeg op de toetsen druk en me voorstel dat er geen backspace is, dan is het bijna echt. Voor maximaal nostalgisch effect zou ik de Lego typewriter set op kunnen stellen op de lokatie waar ik mijn teksten schrijf. Potje Tipp-Ex er naast en het effect is compleet. 

Momenteel ben ik nog een beetje aan het zoeken naar een aardige opmaak. Maar ik denk dat American Typewriter als font voorlopig prima is! 

De drang om zo nu en dan wat te schrijven blijft en wordt eigenlijk alleen maar groter. Omdat ik meer had willen lezen van wie er voor mij was. En omdat ik realiseer dat er nog na mij is. 

Dat moet dan eigenlijk over iets meer gaan dan de laatste belevenissen in het computerhok of de kiekjes van het laatste reisje langs de Rijn. Of moet, er moet natuurlijk vrij weinig. 

En hoe progressief ik soms kan zijn in mijn opvattingen, dat is niet zonder waardering en interesse voor hoe het was en hoe dat zo kwam. Dus wat neerschrijven waardoor je zelf of iemand anders later nog eens terug kan kijken blijft een aardig iets.

Natuurlijk schrijf ik al bij tijd en wijlen blogs. De realisatie is dat ik door mijn basisschool al vroeg ingeprent heb gekregen dat het normaal, leuk en wellicht nuttig is om te schrijven en te vertellen. Dankjewel meneer of mevrouw Freinet! 

Als ik mijn best zou doen, dan zou ik een overzicht kunnen maken wat terug reikt naar eind jaren 80 van de vorige eeuw. Ergens op een website heb ik nog goed bewaard de gedigitaliseerde versies van Scouting logboeken uit mijn eigen jeugd. 

Tegelijkertijd zijn zaken die toch ook heel bepalend zijn geweest voor bepaalde momenten, onbeschreven gebleven. Omdat je niet weet waarvoor je het zou doen, je niet weet of je het wel wilt vastleggen, je niet weet met wie en waar je het zou willen delen.