Onverwacht massadonor

Vorig jaar zomer kwam de documentaire over een zekere Jonathan uit, welke op allerlei wijze grote aantallen kinderen zou hebben verwekt als donor.

Zelf ben ik in de periode 2008-2012 actief geweest als donor, maar dit was zover ik wist binnen de geldende normen gebeurd. Het donorschap is voor mij nooit echt een geheim geweest, maar ook geen onderwerp voor bij de koffiemachine. Maar mijn directe familie, mijn eigen dochter, iedereen die er belang bij heeft, weet het al jaren.

Het was dan ook wel een vervelende verrassing, toen ik er n.a.v. de documentaire na wat eigen onderzoek achterkwam, dat ik ook zou voldoen aan de criteria als massadonor. Daar had ik geen rekening mee gehouden.

Ergens in 2017 had ik uit interesse een keer gevraagd aan de kliniek waar ik doneerde, wat het resultaat was geweest. Jarenlang bleef het stil, maar in 2021 kwam er toch een beetje uit het niets toch nog een reactie:

Dat was meer dan ik had verwacht, maar tegelijkertijd was het binnen de afspraken in het contract wat ik het gesloten met de kliniek. Ik was eerlijk gezegd in eerste instantie ook blij dat ik kennelijk 22 gezinnen had kunnen helpen in hun kinderwens.

Met het recente nieuws over de landelijke registratie van donors en donorkinderen, kwam ook naar buiten dat er sprake was van 85 massadonoren. En je wordt gezien als massadonor, wanneer je meer dan 25 donorkinderen hebt.

Dus ja, met 39 donorkinderen zit ik ruim boven die grens. Een belangrijk detail is dat ik een overeenkomst heb getekend die ruimte biedt voor het helpen van 25 gezinnen. Wat natuurlijk anders is dan 25 donorkinderen totaal. En die overeenkomst heb ik getekend toen de richtlijn van 25 kinderen al jaren bestond. Maar ik weet pas sinds een paar dagen dat mijn overeenkomst met de kliniek helemaal niet aansluit bij die richtlijn.

N.a.v. een item over dit onderwerp in Nieuwsuur, nam ik contact op met Priamos, een belangenclub van donors. Al heel snel kreeg ik van hen een reactie dat Nieuwsuur nog een aanvullend item wilde doen met het perspectief van de donors en of ik daar aan mee wilde werken.

Het was mooi om op deze manier ook een keer de ‘normale donor’ in beeld te kunnen brengen. En het was bovendien een hele leuke ervaring om een keer mee te werken aan een TV programma. Nu hopen dat klinieken en de tweede kamer hun verantwoordelijkheid hier in zien en met betere afspraken en toezicht komen.

Het item van Nieuwsuur is terug te kijken op https://npo.nl/start/serie/nieuwsuur/seizoen-2025/nieuwsuur_5058/afspelen